اوایل پاییز بود که سرما خوردم. هنوز سرما خوردگی ام خوب نشده بود که درد دندانم شروع شد. ماه ها طول کشید تا چرک لامصبش تمام شود و بروم برای جراحی. فردای جراحی (پنج شنبه پیش) دوبار حالم بد شد. کتف و گردنم در اثر اینکه توی دستشویی زمین خورده بودم اسیب دید. شب توی بیمارستان تا نفس اخر گریه کرده بودم و کبودی دست هام هنوز از بین نرفته. شنبه وقت دکتر مغز و اعصاب داشتم. تا دیروز که دوشمبه بود دارو مصرف کردم و اثرات دارو ازارم داد. دیشب دوباره وقت دکتر مغز و اعصاب داشتم. موقع نوار مغز گرفتن انقدر حالم بد بود که فقط ارزو میکردم تمام شود!
بعد ان بود که با تمام وجود درک کردم چرا بعضی ها وقتی میفهمند بیماری خاصی دارند و احتمال بهبودی کم است تن به درمان نمیدهند. مثل شخصیت اصلی فیلمی که حالا اسمش یادم نیست.
صبح یادم نبود که دوباره وقت دکتر دارم. میخواستم دراز بکشم و ۳۰۰ صفحه باقی مانده سال بلوا را تمام کنم برای کنفرانس یک شنبه ام. حالا یادم افتاد ساعت یازده و نیم دوباره وقت دکتر دارم. دلم میخواهد گریه کنم و بچسبم به تخت. حالم دارد از شلوغی مطب دکترها، الودگی هوای تهران و رفتار های مامان بهم میخورد.
دیروز به محض اینکه از در مطب خارج شدیم رفت و به خانم کنار دستی اش گفت：دکتر گفته احتمالا افت فشار بوده! خودمم فکرشو میکردم!
خبر جالب اینکه وقتی دکتر اول گفت صرع دارم، مامان گفت：خودمم فکرشو میکردم!
پ.ن：زنگ زدم به بابا. بابت اینکه دیشب تماس نگرفته بود عذر خواست و من گفتم بله! خواستم بگم انگار نه انگار دو تا بچه هم داری! نه زنگی نه اومدنی نه هیچی!
وخامت روزگارم طوریست که با فکر کردن به هر گوشه اش میتوانم ساعتها گریه کنم.
پ.ن۲：شاهرخ دیشب پیام داده ：سلام سرکار خانم
ادتون کردم تو گروه. برای بنده هم دعا کنید به شدت التماس دعا دارم.
خواستم بگویم انقدر دنیا پایش را بیخ خرم فشار داده که اعتقادی به دعا نداشته باشم. اصلا من خودم دعا لازمم پسر جان! وسط این فاک فنای الهی! نوشتم：سلام. محبت کردین ممنون.
پ.ن۳：دلم برای بچه ها تنگ شده. پنج شمبه تم یلدا داریم. امیدوارم سنگ از اسمان نبارد و بتوانم بروم!
کاش با عرفان صمیمی تر بودم. دلم میخواهد تک تکشان را بغل کنم!
درباره این سایت